Poezja, która nazywa świat…

W chaosie codzienności coraz trudniej określić wiele zjawisk i tak opisać ludzkie rozterki, aby zostały przyswojone i przezwyciężone. Najlepiej te problemy opisuje poezja, której metaforyka sugeruje to, co nieznane i nazywa to, co trudne do opisania.

Poetycką próbą definiowania świata, z którym zmaga się młody człowiek, są wiersze Weroniki Kaliny, uczennicy klasy 2d. Jeden z nich został uznany za wypowiedź, stanowiącą rodzaj „głosu młodego pokolenia”. Zacytowany fragment wiersza wyraża na pewno wątpliwości, z którymi zetknęło się wielu wrażliwych ludzi.

„[…] Mówią, że to nie boli

Mówią, że tak musi być

Mówią dużo pustych słów

A w mojej głowie tylko bezdźwięczne echo

Nie pytajcie o mnie

Znikam powoli między waszymi słowami

Mnie już tutaj nie ma

Razem z tęsknotą witam bramy Nieba”

Twórczość uczennicy I LO została doceniona i nagrodzona przez Jury XI Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „O Złotą Lirę”. W swojej kategorii wiekowej została uhonorowana III miejscem. Gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów!

O. Pypłacz